Van onbekende pabostudent werd Cas Wolters de lieveling van de ‘Heel Holland Bakt’-kijkers. Sindsdien is zijn leven een achtbaan vol boeiende verrassingen. „Een handicap is vaak een bron van veel verdriet, maar je moet je leven positief oppakken.”
Door RAY SIMOEN.
Een jaar geleden meldde je jezelf aan voor de voorrondes van ‘Heel Holland Bakt’ (HHB). Hoe is het je sindsdien vergaan?
„Ik ben terechtgekomen in een heerlijke achtbaan van allerlei prachtige ervaringen. Ik word gevraagd om bij zorginstellingen en stedelijke evenementen bakdemonstraties te komen geven. Ook word ik gevraagd voor lezingen en interviews. Onvoorstelbaar boeiend en spannend, maar wel vermoeiend, omdat ik moeilijk keuzes kan maken en graag alles aanpak. Ik had niet verwacht dat mijn deelname aan HHB zo’n impact op mijn leven zou hebben en nog altijd heeft.”
Enthousiast en snel rollen de woorden uit zijn mond. Zijn donkere ogen fonkelen onder zijn vrolijk licht krullende rossige haar. Hij is net klaar met eten na een praktijkles op stage, die hij als pabostudent moet geven. Want ook al wordt hij tot de Bekende Nederlanders gerekend, de 23-jarige student moet nog wel zijn diploma zien te halen en dus moet hij ook elke dag zijn huiswerk maken. Geen probleem voor de goedlachse twintiger. „Ik geniet van het stagelopen, vooral ook omdat ik in de praktijklessen samen met de leerlingen kan bakken.”
Nooit gedacht dat HHB nog steeds zo’n grote, positieve impact op mijn leven zou hebben.
Je bent nu de beste mannelijke thuisbakker van Nederland. Niet gek voor iemand, die amper bakervaring had toen hij zich aanmeldde voor ‘Heel Holland Bakt’?
„Ik bakte thuis wel eens appeltaarten uit zo’n pak. Maar ik was razend benieuwd of ik mee mocht doen aan HHB, ik wilde kijken hoe ver ik zou komen in de voorrondes. Tot mijn verbazing belandde ik uiteindelijk in de tent met de andere negen finalisten. Ik wist niet wat me overkwam. Ik heb het geluk dat ik erg creatief en nieuwsgierig ben. Thuis hebben ze er wel onder geleden. Toen ik in de tent werd toegelaten, ben ik als een gek gaan oefenen. Mijn moeder had de handen vol aan het mee opruimen van de keuken na mijn bakexperimenten. Heel wat taarten en baksels zijn naar de kippen van de buren gegaan, mijn familie heeft ook heel wat moeten proeven. Ze zijn allemaal zo’n vijf kilo aangekomen. Jammer was, dat ik tegen niemand iets mocht zeggen over mijn deelname aan HHB, vooral voor mijn vrienden vond ik dat vervelend. De zeven weken van de tv-opnames voor HHB moest ik ‘onder de radar’ blijven en mijn vrienden mijden. Dat heeft wel voor spanningen en verwijten gezorgd. Gelukkig hebben we tijdens carnaval alles kunnen inhalen.”
Tijdens ‘HHB’ communiceerde je veel via gebarentaal. Dat verliep niet altijd makkelijk.
„In de HHB-tent was het steeds rumoerig. Er liepen cameramensen rond, regisseurs riepen allerlei aanwijzingen en er waren ook nog veel mensen met allerlei kabels en snoeren. Doordat ik Wieke, mijn gebarentolk, bij me had, verliep de communicatie goed. Maar we merkten dat er voor veel baktermen geen gebaren waren. Voor bijvoorbeeld slagroom, bavarois, biscuit, korst en bladerdeeg bestaan geen gebaren. Er zijn wel gebaren voor afzonderlijke letters, maar als je daarmee merengue of biscuitbeslag moet spellen, duurt dat veel te lang. Daarom hebben Wieke en ik nieuwe gebaren bedacht voor tal van bakkerstermen. We zijn ermee naar het Nederlands Gebarencentrum in Amersfoort gegaan. Daar werd zo enthousiast op onze gebaren gereageerd dat ze gestandaardiseerd zijn en nu via www.gebarencentrum.nl te zien zijn. Het mooie van gebarentaal is dat het zo visueel is dat geen verdere uitleg nodig is, je ziet het meteen.”
Hoe reageren andere doven en slechthorenden op jullie nieuwe gebaren?
„Ik heb enkele dove vrienden, die in een bakkerij werken. Die zeiden: ‘Waarom zijn deze gebaren niet eerder bedacht?’ Niet alleen dove en slechthorende bakkers zijn blij met de nieuwe gebaren, ook hun collega’s die wel goed kunnen horen. Nu kunnen ze allen sneller en beter communiceren. De positieve reacties hebben ons gestimuleerd verder te gaan.”
Nog meer plannen?
„Ik wil nog graag eens met Cees Holtkamp samenwerken. Met hem een filmpje maken voor www.foodtube.nl waar allerlei koks en bakkers een gerecht of recept bereiden voor een heel breed publiek. Cees is Nederlands beste banketbakker. Sla er zijn prachtige boek over Nederlandse koekjes maar op na.
Hij laat zien dat Nederlandse banketbakkers niet onder hoeven te doen voor Franse. Cees is net zo gewoon en basic als Robèrt van Beckhoven bij wie ik een maand geleden nog drie dagen stage heb mogen lopen. Erg veel heb ik geleerd van Robèrt, een fantastische man. Verder wil ik mijn verzameling basisrecepten vervolmaken. Als je ziet hoeveel recepten er zijn voor het maken van een merengue – eiwitschuim – dan raak je snel het spoor bijster. Frustrerend, al die elkaar tegensprekende recepten. En – ik mag er nu nog niet alles over verklappen – ik ga een tv-programma maken voor Omroep MAX en L1. Ook ga ik nog naar Amerika, nee, niet Hollywood.”
Een spontane lach schalt door het ouderlijk huis in Lerop.
Wat heeft ‘Heel Holland Bakt’ je behalve veel bekendheid en veel plannen nog gebracht?
De spraakwaterval valt even stil. „Het is erg bijzonder te ontdekken dat je een inspiratiebron kunt zijn voor anderen”, zegt hij zacht. „Zo kreeg ik een brief van iemand voor wie mijn optreden als dove in HHB een eyeopener was. Het had haar duidelijk gemaakt dat ze niet op de bank moest blijven zitten kniezen, maar haar leven moest oppakken. Verrast en vereerd ben ik ook door de verzoeken van zorginstellingen om te komen vertellen over mijn ervaringen. Prachtig is het om mensen te inspireren. Een handicap is vaak een bron van veel verdriet maar je moet je leven positief oppakken. Daarom hebben we met een paar vrienden de stichting Limburg Hoort Zo! opgericht. We organiseren activiteiten voor doven en slechthorenden in Limburg. Zoals het jaarlijks terugkerende gebarenrestaurant. Vorig jaar dineerden we met maar liefst 95 mensen uit heel het land in het kleinste kasteel van Nederland. En we zijn onlangs met 78 mensen gaan bowlen in Nederweert. Zo help je elkaar, fantastisch toch.”
